Duchowość w sensie chrześcijańskim jest tożsama z życiem duchowym. Życie duchowe oznacza „życie w Chrystusie, życie według Ducha Świętego, jest drogą wiodącą do coraz większej wierności, drogą, po której prowadzi On osobę konsekrowaną, upodabniając ją do Chrystusa, w pełnej komunii miłości i służby Kościołowi” (VC 93).
Źródłem i szczytem życia duchowego jest Eucharystia, jest też ona fundamentem wszelkiego rodzaju duchowości. W tajemnicy Eucharystii Jezus w Duchu Świętym buduje Kościół jako komunię i czyni z nas jedno ciało. To, co stanowi o specyfice naszej Wspólnoty to zaangażowane uczestnictwo w liturgii Chrystusa i Kościoła. Całe życie Wspólnoty koncentruje się wokół codziennej Eucharystii, jest ona centrum życia Wspólnoty. Duchowość eucharystyczna „karmi” się przebogatymi treściami tajemnicy Eucharystii, która jest dziękczynieniem i uwielbieniem Ojca, pamiątką ofiary Chrystusa i Jego specjalną obecnością dzięki mocy Jego słowa i Ducha Świętego. Uczestniczymy w niej ze świadomością, że ofiara Chrystusa i ofiara eucharystyczna są jedną ofiarą. Duchowość ta wymaga kształtowania postawy opartej o Chrystusowy wzór trzech funkcji: kapłańskiej, nauczycielskiej i pasterskiej. Dopełnieniem i przedłużeniem Eucharystii jest Liturgia Godzin. Jest miejscem i czasem, gdzie urzeczywistnia się idące z „góry” uświęcenie człowieka i dokonuje się idąca z „dołu” odpowiedź. Kościół zaczerpnął słowa tej modlitwy z Biblii, a więc z ust samego Boga i z Tradycji. Jest ona modlitwą Kościoła wypowiadaną ustami Chrystusa. Modlimy się w niej do Chrystusa modlącego się z nami, ale modlimy się także razem z Chrystusem do Ojca. Liturgia Godzin zwraca naszą uwagę na inny aspekt obecności Chrystusa niż Liturgia Mszy świętej: nie na obecność w Hostii, lecz w ludziach. W duchu jedności z całym Kościołem członkinie naszej Wspólnoty sprawują codziennie dwie godziny liturgii uświęcenia czasu, Jutrznię jako modlitwę poranną i Nieszpory jako modlitwę wieczorną, a w niedzielę starają się odmawiać wszystkie części Liturgii Godzin. Jutrznia jest wielbieniem Zmartwychwstałego, który oświeca każdego człowieka jako Wschodzące Słońce nie znające zachodu. „Poświęcamy Bogu tę modlitwę jako pierwsze poruszenie naszej duszy i myśli i nie podejmujemy żadnego działania, zanim wpierw nie napełni nas radością wspominanie Boga.” (św. Bazyli Wielki). Nieszpory, czyli modlitwa wieczorna, są dziękczynieniem za dobro kończącego się dnia i oczekiwaniem, zapowiedzią misterium dnia następnego.
Rzeczownik „charyzmat” pochodzi od greckiego słowa „charisma” i oznacza „dar darmo dany”. Pierwszym z owych darów jest sam Duch Święty, który wprowadza do naszych serc miłość. Charyzmaty są przeznaczone zawsze dla dobra całej społeczności, która wierzy pod wpływem Ducha Świętego. Może mieć on charakter zwyczajny, lub nadzwyczajny, czyli nadprzyrodzony i otrzymanie go wiąże się bezpośrednio z powołaniem do służby nim, więc czasem pojęcie to jest odnoszone do zgromadzeń i zakonów, np. charyzmat zakonu, charyzmat zgromadzenia i oznacza wtedy najważniejszy kierunek jego działalności. Charyzmat wspólnoty jest tym, co wiąże członków danego instytutu.
Celem naszej Wspólnoty jest apostolstwo modlitwy i ofiary w intencji umiłowania Chrystusa obecnego w Liturgii przez kapłanów i cały lud Boży, troska o przybliżanie ludziom misterium Boga obecnego i działającego w Liturgii Kościoła oraz świadczenie o przemieniającej mocy Eucharystii i modlitwy. W tym celu w każdy pierwszy czwartek miesiąca członkinie Wspólnoty odprawiają indywidualnie godzinną adorację Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie, a w Wielki Czwartek, w dzień ustanowienia Eucharystii i kapłaństwa Wspólnota jednoczy się na nocnej adoracji. Ponadto każda z członkiń obejmuje modlitwą i ofiarą wybraną diecezję i kraj misyjny, prosząc Pana o wzrost powołań i świętość Kościoła.