Naszym założycielem jest ksiądz biskup Wacław Józef Świerzawski. Urodził się 14 maja 1927 roku w Złoczowie, na Kresach Wschodnich, w archidiecezji lwowskiej. W warunkach wojennych ukończył średnią szkołę handlową (1943 roku) i równocześnie na tajnych kompletach liceum humanistyczne (maturę zdał w 1944 roku). W roku szkolnym 1943/44, aby uniknąć wywozu na roboty przymusowe do Rzeszy pracował jako kościelny w kościele parafialnym w Złoczowie. Studia teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym we Lwowie (od 1945 roku przeniesionym do Kalwarii Zebrzydowskiej) i 11 grudnia 1949 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa metropolity lwowskiego Eugeniusz Baziaka. Pracę duszpasterską rozpoczął w katedrze św. Jakuba Apostoła w Nysie, gdzie mieszkali rodzice przesiedleni ze Wschodu. Po krótkim, bo zaledwie miesięcznym zastępstwie w Zebrzydowicach (koło Kalwarii) w zakładzie dla nieuleczalnie chorych psychicznie został skierowany do Lasek na stanowisko kapelana przy zakładzie dla niewidomych, prowadzonym przez siostry Franciszkanki Służebnice Krzyża. Pełnił tę funkcję niedługo, bo od sierpnia do listopada 1950 roku, ale zdążył tam poznać legendarne „ósemki”, wspólnotę założoną przez Marię Okońską i Sługę Bożego Stefana kardynała Wyszyńskiego, a przez to ideę życia konsekrowanego w świecie. W latach 1950-1952 ksiądz Świerzawski był wikariuszem parafii św. Wojciecha w Cieszanowie, w archidiecezji lwowskiej. W 1950 roku uzyskał tytuł magistra teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (praca na temat „Czy świat jest wieczny”). Jako student prawa kanonicznego Uniwersytetu Warszawskiego był przez 5 lat (1952 – 1957) kapelanem Sióstr Dominikanek – Misjonarek w Zielonce koło Warszawy, gdzie równocześnie posługiwał wiernym. Z Zielonki dojeżdżał do Warszawy na zajęcia uniwersyteckie i w Warszawie zetknął się z duszpasterstwem akademickim w kościele św. Anny. Tam od razu dał się poznać jako kaznodzieja i konferencjonista. W 1954 roku uzyskał tytuł magistra prawa kanonicznego w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (praca „Prawo małżeńskie na sejmach Królestwa Polskiego 1815-1830”). W Zielonce w 1956 roku powołał do istnienia Wspólnotę Trójcy Przenajświętszej. Po wakacjach 1957 roku został ksiądz Świerzawski skierowany przez księdza arcybiskupa Baziaka do pracy duszpasterskiej jako duszpasterz akademicki do kościoła św. Anny w Krakowie, gdzie pracował przez 8 lat, do roku 1965. W 1965 roku został skierowany przez metropolitę krakowskiego księdza kardynała Karola Wojtyłę na studia liturgiczne do benedyktyńskiej Szkoły św. Anzelma w Rzymie. Doktorat z teologii obronił w roku 1968 na podstawie pracy „Wiara i kult w komentarzach św. Tomasza z Akwinu do Listów św. Pawła”. Po powrocie do kraju otrzymał zadanie utworzenia Instytutu Liturgicznego przy Wydziale Teologicznym Akademii i kierował nim przez 30 lat (Instytut zajmuje się teologią liturgii, muzyką kościelną i sztuką liturgiczną). W 1971roku powołał do istnienia drugą wspólnotę życia konsekrowanego w świecie, czyli naszą Wspólnotę Chrystusa Kapłana Proroka i Króla. W latach 1968 – 1992 był związany z kościołem św. Marka w Krakowie. Stworzył w nim ośrodek duszpasterstwa liturgicznego i akademickiego, zorganizował także katechumenat, czyli przygotowanie dorosłych do sakramentów chrześcijańskiej inicjacji. W 1975 roku habilitował się w Papieskiej Akademii Teologicznej (specjalność: teologia liturgii i teologia duchowości), tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1981 roku, a profesora zwyczajnego w 1987 roku. W latach 1988 – 1992 był rektorem Papieskiej Akademii Teologicznej. W 1990 roku założył Zgromadzenie Sióstr Świętej Jadwigi Królowej Służebnic Chrystusa Obecnego, a w półtora roku później, 25 marca 1992 roku został biskupem diecezjalnym w diecezji sandomierskiej. Sakrę biskupią otrzymał 28 kwietnia 1992roku w katedrze sandomierskiej z rąk nuncjusza apostolskiego arcybiskupa Józefa Kowalczyka. W latach 1994-2001 był ksiądz biskup członkiem Komisji Duszpasterskiej Episkopatu Polski, przewodniczącym Komisji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Episkopatu Polski, od roku 1994 członek watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, w latach 1997-2001 członek Rady Naukowej Episkopatu Polski. Dziełem ks. bp. Świerzawskiego jest również założenie w 2001 roku Wspólnoty Kapłanów Chrystusa Paschalnego. Od 2002 roku emerytowany biskup – senior. Aktualnie mieszka w Zawichoście, w Domu Modlitwy Zgromadzenia Sióstr Świętej Jadwigi Królowej. Zmarł 7 października 2018r.